Ο παίκτης της χρονιάς: νίκησε δύο φορές τον καρκίνο και γύρισε για να σώσει την ομάδα του

Είναι ακόμα μια ιστορία δύναμης και θέλησης για ζωή. Στα 29 του τα έβαλε δύο φορές με τον καρκίνο και κατάφερε να βγει νικητής. Και έμελλε να επιστρέψει στα γήπεδα για να σώσει και την ομάδα του. Για να υπάρχει αίσιο τέλος εντός και εκτός γηπέδου.

Για να ζήσει αυτός καλά και η ομάδα του καλύτερα σε αυτό το παραμύθι που είχε δράκους, αλλά και έναν ήρωα αποφασισμένο να τα βάλει μαζί τους και να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά του.

Όχι επειδή ο καλός πρέπει να νικήσει τον κακό, αλλά επειδή ο θάνατος δεν είναι δυνατόν να επικρατήσει της ζωής.

Όλα αυτά τα ξέρει ο Τόμσον, τα έζησε μέσα στο νοσοκομείο όταν πάλευε για να αντιμετωπίσει το λέμφωμα Hodgkin, καρκίνο που εμφανίζεται στα λεμφοκύτταρα.

Η πρώτη διάγνωση έγινε το 2014. Άφησε το ποδόσφαιρο, καθώς υποβλήθηκε σε εξαντλητικές χημειοθεραπείες, αλλά με την υπόσχεση να νικήσει την ασθένεια και να γυρίσει.

«Τα πρώτα συμπτώματα εμφανίστηκαν στη διάρκεια ενός αγώνα. Ξαφνικά ένιωθα ότι δεν είχα δύναμη να τρέξω. Ήταν σαν να πήγαινα σε αργή κίνηση. Το ίδιο συνέβη μερικές εβδομάδες αργότερα. Ένιωθα εξουθενωμένος και έγινα αλλαγή. Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Είχα πόνους στον αυχένα, τότε ήμουν στην Τρανμίρ, μίλησα με τον γιατρό και αποφασίσαμε να πάμε σε έναν ειδικό. Έκανα εξετάσεις, τα αποτελέσματα βγήκαν μια εβδομάδα αργότερα. Το νοσοκομείο ήταν στο Γουίραλ και έτσι αποφάσισα να πάρω ρεπό και να συνδυάσω και μια εκδρομή με τη γυναίκα μου και την κόρη. Ήταν η χειρότερη απόφαση που θα μπορούσα να πάρω.

Όταν είδα το πρόσωπο του γιατρού, κατάλαβα ότι τα νέα δεν ήταν καλά. Μου είπε για το λέμφωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου, που εξαπλώνεται μέσω των κυττάρων σε όλο το σώμα. Νόμιζα ότι οι τοίχοι έπεφταν πάνω μου και με πλάκωναν. Ήμουν σε απόλυτο σοκ. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως άλλαξε η ζωή μου σε μερικά δευτερόλεπτα. Τι θα γινόταν με την καριέρα μου; Θα ζούσα; Θα πέθαινα; Γιατί να συμβεί σε μένα; Αυτές οι σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου. Έβαλα τα κλάματα.

Λίγο καιρό μετά ενημέρωσα την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Οι χημειοθεραπείες είναι επιθετικές στον καρκίνο, αλλά προκαλούν αδυναμία στο ανοσοποιητικό σύστημα. Μετά από κάθε χημειοθεραπεία, ήμουν άρρωστος για 24 ώρες, άρχισα να χάνω βάρος. Ήξερα, όμως, ότι είχα δυνάμεις για να παλέψω».

Η πρώτη νίκη ήταν δική του. Αλλά αυτό ήταν μόνο του πρώτου ημίχρονο του αγώνα του. Η μοίρα ήταν σκληρή.

Δύο χρόνια αργότερα ο καρκίνος εμφανίστηκε και πάλι. «Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, έπρεπε να κάνω μια μαγνητική για να δούμε τι συμβαίνει. Ο γιατρός μου είπε ότι φαινόταν μια σκιά στο στομάχι. Επανέλαβα την εξέταση μήπως είχε γίνει κάποιος λάθος. Είδα και πάλι το ίδιο βλέμμα στο πρόσωπό του, όπως την πρώτη φορά. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και εγώ είχα διαγνωστεί με καρκίνο για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά είχα μπλέξει. Ένιωσα τέτοιο θυμό. Ήθελα να τα σπάσω όλα μέσα στο δωμάτιο. Ήταν το τέλος του κόσμου. Στην πρώτη διάγνωση ήμουν σοκαρισμένος, αυτή τη φορά ήμουν τρομοκρατημένος. Η πρώτη σκέψη ήταν η κόρη μου. Ήταν πιο μεγάλη, τώρα θα καταλάβαινε πολύ καλά τι συμβαίνει. Τι θα της έλεγα;».

Κι άλλη μάχη… Και ήταν πάλι αυτός ο νικητής.  «Με απλά λόγια, είμαι ελεύθερος από τον καρκίνο! Χρειάστηκα παράταση και πέναλτι, αλλά Τόμσον-καρκίνος 2-0» ήταν το μήνυμά του τον περασμένο Ιούνιο. Και να τος πάλι να φορά φανέλα, σορτσάκι και τα παπούτσια με τις τάπες για να παίξει μπάλα. Στην ομάδα από την οποία άρχισε την καριέρα του διότι είχε ένα χρέος…

Το περασμένο Σάββατο η Ρότσντεϊλ αντιμετώπισε την Τσάρλτον και ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη για να μείνει στη League One, στην τρίτη κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος.

Για έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει τα ψυχικά αποθέματα να νικήσει δύο φορές τον καρκίνο, η σωτηρία μιας ομάδας είναι… παιχνιδάκι.

Η Ρότσντεϊλ νίκησε 1-0 και έμεινε στην κατηγορία… Ποιος πέτυχε το γκολ; Ο Τόμσον. Αυτός ήταν ο ήρωας και πάλι.

«Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν γραμμένο, ήταν το πεπρωμένο, η μοίρα. Είναι, όμως, άλλη μια απόδειξη ότι άξιζε ο αγώνας μου. Ήταν δώδεκα μήνες πολύ δύσκολοι. Έπαιρνα δύναμη από τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Ήταν το κίνητρό μου» ήταν τα λίγα λόγια που κατάφερε να πει την ώρα που οι συμπαίκτες του, οι οπαδοί της ομάδας του, η κόρη του, η γυναίκα του τον είχαν «πνίξει» στις αγκαλιές. Tώρα όλα «γκρεμίζονταν» δίπλα του απλό χαρά!